Elegia o… (chłopcu polskim) [K. K. Baczyński]

Oddzielili cię, syneczku, od snów, co jak motyl drżą

Haftowali ci, syneczku, smutne oczy rudą krwią

Malowali krajobrazy w żółte ściegi pożóg

Wyszywali wisielcami drzew płynące morze

I wyszedłeś, jasny synku, z czarną bronią w noc

I poczułeś, jak się jeży w dźwięku minut — zło

Zanim padłeś, jeszcze ziemię przeżegnałeś ręką

Czy to była kula, synku, czy to serce pękło?

Wyuczyli cię, syneczku, ziemi twej na pamięć

Gdyś jej ścieżki powycinał żelaznymi łzami

Odchowali cię w ciemności, odkarmili bochnem trwóg

Przemierzyłeś po omacku najwstydliwsze z ludzkich dróg

I wyszedłeś, jasny synku, z czarną bronią w noc

I poczułeś, jak się jeży w dźwięku minut — zło

Zanim padłeś, jeszcze ziemię przeżegnałeś ręką

Czy to była kula, synku, czy to serce pękło?