Dwoje ludzieńków (B. Leśmian)

Często w duszy mi dzwoni pieśń, wyłkana w żałobie

O tych dwojgu ludzieńkach, co kochali się w sobie

Lecz w ogrodzie szept pierwszy miłosnego wyznania

Stał się dla nich przymusem do nagłego rozstania

Nie widzieli się długo z czyjejś woli i winy

A czas ciągle upływał — bezpowrotny, jedyny

A gdy zeszli się, dłonie wyciągając po kwiecie

Zachorzeli tak bardzo, jak nikt dotąd na świecie

Ust ich czerwień zagasła w zimnym śmierci fiolecie

I pobledli tak bardzo, jak nikt dotąd na świecie

Chcieli jeszcze się kochać poza własną mogiłą

Ale miłość umarła, już miłości nie było

I poklękli spóźnieni u niedoli swej proga

By się modlić o wszystko, lecz nie było już Boga

Więc sił resztą dotrwali aż do wiosny, do lata

By powrócić na ziemię, lecz nie było już świata

Pod jaworem - dwa łóżka, pod jaworem - dwa cienie

Pod jaworem ostatnie, beznadziejne spojrzenie

I pomarli oboje bez pieszczoty, bez grzechu

Bez łzy szczęścia na oczach, bez jednego uśmiechu

Ust ich czerwień zagasła w zimnym śmierci fiolecie

I pobledli tak bardzo, jak nikt dotąd na świecie

Chcieli jeszcze się kochać poza własną mogiłą

Ale miłość umarła, już miłości nie było

I poklękli spóźnieni u niedoli swej proga

By się modlić o wszystko, lecz nie było już Boga

Więc sił resztą dotrwali aż do wiosny, do lata

By powrócić na ziemię, lecz nie było już świata