Bajka (K. K. Baczyński)

Ludzie prości i zbrojni, więc smutni

Wchodzili na okręty omszałe

Niebo grało podobne do lutni

Srebrnej chyba i kwiatem pachniało

Od uliczek rzeźbionych w cieniu

Szła procesja czy biały świt

I świergotał jak ptak na ramieniu

Żywot mądry rosnących lip

Potem morza dzieliły się, tarły

Szorstką skórą bokiem o bok

Coś wschodziło, a potem marło

Nie odgadnąć, przez dzień czy rok

Gwiazdy były nisko jak gołębie

Ludzie smutni nachylali twarz

I szukali gwiazd prawdziwych w głębi

Z tym uśmiechem, który chyba znasz

Gwiazdy były nisko jak gołębie

Ludzie smutni nachylali twarz

I szukali gwiazd prawdziwych w głębi

Z tym uśmiechem, który chyba znasz

Aż wyrosły krzepkie i jasne

Jakby wody przezroczysty płaszcz

Więc patrzyli jak na serca własne

Z tym uśmiechem, który chyba znasz

Aż wyrosły krzepkie i jasne

Jakby wody przezroczysty płaszcz

Więc patrzyli jak na serca własne

Z tym uśmiechem, który chyba znasz

Potem lądy się otwarły jak ramy

Góry mrucząc prowadziły pod obłok

Więc rzucali w fale nieba kamień

Żeby zmierzyć głębie nieba pod sobą

I na wiatrów rozłożystych wydmach

Sieli drzewek młodziutkich las

I marzyli złotych dębów widma

Z tym uśmiechem, który chyba znasz

Gwiazdy były nisko jak gołębie

Ludzie smutni nachylali twarz

I szukali gwiazd prawdziwych w głębi

Z tym uśmiechem, który chyba znasz

Gwiazdy były nisko jak gołębie

Ludzie smutni nachylali twarz

I szukali gwiazd prawdziwych w głębi

Z tym uśmiechem, który chyba znasz

Aż wyrosły krzepkie i jasne

Jakby wody przezroczysty płaszcz

Więc patrzyli jak na serca własne

Z tym uśmiechem, który chyba znasz

Aż wyrosły krzepkie i jasne

Jakby wody przezroczysty płaszcz

Więc patrzyli jak na serca własne

Z tym uśmiechem, który chyba znasz

No, i stolarz schylił z wolna głowę

I wyciosał przez czas niedługi

Dla nich wonne trumny dębowe

A dla synów dębowe maczugi

Więc odeszli, śpiewał obcy czas

Więc odeszli przez powietrza białe smugi

Z tym uśmiechem, który dobrze znasz

Gwiazdy były nisko jak gołębie

Ludzie smutni nachylali twarz

I szukali gwiazd prawdziwych w głębi

Z tym uśmiechem, który chyba znasz

Gwiazdy były nisko jak gołębie

Ludzie smutni nachylali twarz

I szukali gwiazd prawdziwych w głębi

Z tym uśmiechem, który chyba znasz