Δε μ'ακούει Κανείς

Μόνος μέσα στους μόνους γυρίζω

κι αν ειν΄τα χρώματα πολλά,

μας ξεπερνάει το γκρίζο

κι όσο φωνάζω, τόσο θα κλείνει η φωνή μου

μα κι άλλο τόσο θα ανοίγουν τα φτερά στην ψυχή μου

Χρόνο πολύ που καταναλώνω,

για να αναλύω τη χαρά

και τον ανθρώπινο πόνο, κι όσο ζυγώνω κοντά στο νόημα πάνω, θα ανταμώνω τον ορίζοντα που ποτέ δε φτάνω

Χάνω όσο είμαι μεσ' στο παιχνίδι,

και πριν αρχίσω καν να πίνω

έχω γίνει σκουπίδι, και ξενερώνω

Όσο το νου μου λερώνω, δίπλα σε κείνους

που δεν ξέρουν τίποτα για το φόνο

Το δολοφόνο, κατηγορώ με μανία

Μα τον φυλάει στρατός βουλή και αστυνομία

Κι αν ήταν άνθρωπος, μια μέρα θα'χε πεθάνει

Είναι η πίστη μας θηλιά σε ένα σύστημα πλάνη

Δεν μ' ακούει κανείς,νιώθω σα σχιζοφρενής

σ'ένα ατέλειωτο έργο

Μόνος επί σκηνής, δημιουργός και θεατής

κι όσο έρχομαι φεύγω

 

Από την γέννα τα νιάτα μου σκλαβωμένα

Και ο χρόνος αντίπαλος μου το πνεύμα μου έχει γεράσει

Θέλω την δράση μα όταν την έχω βαριέμαι

Και το καφάσι αδειάζω να νιώθω ότι ξεχνιέμαι

Περιπλανιέμαι σε ίδια μέρη και τόπους

Έχω αγκαλιάσει την φύση γιατί έχασα τους ανθρώπους

Γυρεύω τρόπους από το τώρα ξεφεύγω

Δεν θέλω να είμαι θεατής άλλο σε τούτο το έργο

Για αυτό θα μείνω για πάντα Άσιμος επί σκηνής

Στον κόσμο σας τον λογικό παράλογος σχιζοφρενής