เดียวดาย

จับเจ่าอยู่คนเดียว เหลียวมองหาไปทั่ว

รอบข้างก็มืดมัว แสงสลัวสิ้นดี

สิ่งที่เคยเห็น เห็นเพียงแสงริบหรี่

จิตใจที่เคยดี ครั้งนี้สับสน

ช้ำช้ำ ลึกลึกเดียวดาย และไม่พบเจอผู้คน

หลายหลายครั้ง เหมือนว่าโลกใบนี้มืดมน

เงียบงันสำเนียง

ทำไมมองฟ้า ไม่เจอะดาว เวลาที่เขาไม่อยู่เคียง

ทำไมบนฟ้า จึงมีแค่เพียง แต่เมฆดำ

ทำไมใจเขา จึงเปลี่ยนไป ทำไมใจฉันจึงจดจำ

ทำไมใจฉัน จึงมีแต่ความรักนั้น อยู่ในหัวใจ

ก็อยากจะเจอเขา เขาเท่านั้นจะช่วย

สร้างโลกให้สดสวย มอบความรักกลับมา

เหงาเหงา ซ้ำซ้ำไม่อาจสดใส เสียดายน้ำตา

ครั้งแล้วครั้งเล่า ก็เฝ้าก็หาเหลียวไป ไม่เจอะไม่เจอ

ทำไมมองฟ้า ไม่เจอะดาว เวลาที่เขาไม่อยู่เคียง

ทำไมบนฟ้า จึงมีแค่เพียง แต่เมฆดำ

ทำไมใจเขา จึงเปลี่ยนไป ทำไมใจฉันจึงจดจำ

ทำไมใจฉัน จึงมีแต่ความรักนั้น อยู่ในหัวใจ