The Whale

تو این خونه که رو به ویرونیه

دیگه سرپناهی جز آوار نیست

همیشه امیدی ته قصه بود

پذیرفته‌م این‌و که این‌بار نیست

خودم رو با لبخند ادامه می‌دم

با این که غمم تلخ و طولانیه

شناسایی خنده‌ هام ساده نیست

ولی گریه‌ هام خیلی ایرانیه

یه تاریخ خونی و خاکستری

هنوزم ته فنجون فالمه

برای من شرقی بی‌ وطن

وطن رد خونه که دنبالمه

شبیه نهنگی که عاقل شده

با موجای دریا کنار اومدم

به ساحل زده‌م بلکه یادم بره

با چه آرزوهایی بار اومدم

همه خنده‌هامو شمردن ولی

کی می‌دونه اصلا تو چه حالیم

منی که فروریختم تو خودم

حالا مثل یه کوهِ تو خالی‌ام

فروریختم مثل بارون از ابر

مث بهمن از شونه‌ های یه کوه

زمین خوردم اما شبیه یه شاه

در اوج صلابت در اوج شکوه

کسی جز خودم تکیه‌ گاهم نبود

ببین حالا غرق فروپاشی‌ام

واسه دنیا چندان مهم نیستم

جهان متنه و من براش حاشیه‌م

شبیه نهنگی که عاقل شده

با موجای دریا کنار اومدم

به ساحل زده‌م بلکه یادم بره

با چه آرزوهایی بار اومدم