Van Gogh

چه غم‌ انگیز شدم

فک می‌کردم یه درختم که خودم طعمه‌ ی پاییز شدم

ولی پاییز منم

خبر فاجعه نه

خود من یه فاجعه‌م

وحشت‌انگیز منم

عزیزم فرار کن

تو نحیفی مث گل

مث خواب دخترا شب رسیدن مغول

کشته‌ی غارت چنگیز تو، چنگیز منم

تو که دیدی قفسم هزارتا در داره

پشت هر در یه غمِ هزارسر داره

این پرنده توی حنجره‌ش تبر داره

ونگوگِ خوش خط و خالیه

بهش گوش نده! خطر داره

تو که سهله

اون برای خودشم دیگه ضرر داره

یکی توی مغزمه که از درون می‌خورَدم

روزا دلرحمه! فقط تا استخون می‌خوردم

ولی شب تا آخرین قطره‌ی خون می‌خوردم

تنها باورم حالا باور ناباوریه

دنیا دیوونه‌ خونه‌س که تو سرم بستریه

گوش تا گوش صدای ضجه‌ های جن و پریه

لابد آتیش توی جمجمه ‌مه

که موهام یک‌ سره خاکستریه

صورتم کهنه شده داره فرو می‌ریزه

ریختن عاقبت پاییزه

تو که دیدی تو دلم یک غم حاصلخیزه

برو فصل سرد یکی دیگه رو بهار کن

عزیزم!

فرار کن…