Tata

Er waait een vreemde wind

Van de Noordzee over land

En dat ziet zelfs een kind

Het vervuilt ook elke kramt

En ook op elke radio is ergens wel een ruis

Het sijpelt via grondwater binnen bij ons thuis

Het is een groot en onvermoed

Maar gitzwart vuil geweten

Het brandt op onze tong

En het druipt uit al ons eten

Het is een stof waarvan ik stik

Het onteigent al mijn zijn

Cynisme is een eeuwig doods refrein

Hoe kan een mens zonder vertrouwen hoe hoe

Hoe kan ie aan de wereld bouwen hoe hoe

Met blote handen om zichzelf heen gevouwen

De bomen langs de weg

Lijken gered maar voor heel even

Tot weer een nieuw rapport

Het doodsvonnis komt geven

En de buitenlandse grootmacht

Met een loodzwaar grijs bedrijf

Ziet de mens als schuld

Zonder longen in het lijf

We boren in de zee

Heel het land gevuld met gaten

We vullen onze maag

Met het slaan van meer hiaten

Het is een stof waarvan ik stik

Die ik niet langer verdraag

Heel het land wordt overdekt

Door een dikke Teflonlaag

Hoe kan een mens zonder vertrouwen hoe hoe

Hoe kan ie aan de wereld bouwen hoe hoe

Met blote handen om zichzelf heen gevouwen

De walrus de dolfijn

Hun terreinen naar de klote

Het hert en ook het zwijn

Worden zomaar afgeschoten

Het blauwtje in de berm

De wolf en zelfs de hop

Als een rivierkreeft schrokt potentie alles op

Provincies planten datacenters

Grijze blokken zonder ramen

Als we niets meer kunnen zien

Hoe doen we het dan samen?

Hoe kan een mens zonder vertrouwen hoe hoe

Hoe kan ie aan de wereld bouwen hoe hoe

Hoe kan een mens zonder vertrouwen hoe hoe

Hoe kan ie aan de wereld bouwen hoe hoe

Met blote handen om zichzelf

En alleen zichzelf heen

Gevouwen