Den Katalavaineis

Κάθε χειμώνας κι άλλη μια πληγή

Και αυτή η φύση έξω ανοίγει σαν το φως στην αυγή

Την ώρα αυτή που σε κοιτάζω να κοιμάσαι σα τη λέαινα

Το άρμα ρίχνει φως πάνω στον σύγχρονο μεσαίωνα

Και δε μου λείψανε τόσο οι ακρογιαλιές

Μου 'χουνε λείψει της φωνής σου οι τολμηρές πινελιές

Την ώρα αυτή που αποτυπώναμε τη συντριβή του φόβου μας

Επάνω στον καμβά του επικίνδυνου διαλόγου μας

Πόσο ανάγκη έχω αυτό το καλοκαίρι δεν καταλαβαίνεις

Ακούς τον ήχο της προπέλας μου

Μα δεν ακούς αυτήν την καύση και την έκρηξη

Και πως παράγει κίνηση η μηχανή της τρέλας μου

Μάζεψε πράγματα, να κλείσω εγώ εισιτήρια

Να με νικήσεις, να σου πω συγχαρητήρια

Δίπλα σου ανάσκελα κοιτώντας το διάστημα

Χωρίς εγώ, χωρίς Θεό, χωρίς ανάστημα

Εκεί που πάμε δεν πονάει κάνεις

Έλα να γαμηθούμε σαν ερωτευμένοι σχιζοφρενείς

Σαν δύο άνθρωποι που σέβονται τα βίτσια τους

Κι όχι σαν κάτι μπάσταρδους που τρώνε τα κορίτσια τους

Πόσο ανάγκη είχα αυτό το καλοκαίρι δεν καταλαβαίνεις

Φέτος θα φύγω μια για πάντα μη με περιμένεις

Πως να σ' ακούσω όταν σωπαίνεις;

Πόσο ανάγκη σε έχω αυτό το καλοκαίρι δεν καταλαβαίνεις

Στο χρώμα του ουρανού σου το ακατάστατο

Να περπατήσω πάνω στην καυτή την άσφαλτο

Και θα χαθώ μες στο στενό και μη με περιμένεις

Πόσο ανάγκη είχα αυτό το καλοκαίρι δεν καταλαβαίνεις

Και δυο φιλιά σου καυτά

Και δύο λόγια σου ψιθυριστά σε πλήρη σιωπή

Θα σου μιλάω εγώ για καύλα, να μου λες για ντροπή

Και να σερφάρω απ' την καμπύλη μέχρι την εγκοπή

Εγώ είμαι έλατο που αν δεν το κοιτάς θα κοπεί

Για να στολίσει τον χειμώνα των πιστών τη γωνιά

Εγώ δε σκότωσα κανέναν ούτε αυτή τη χρονιά

Μα τα παιδιά στη γειτονιά σου με φωνάζουν φονιά

Πόσο ανάγκη είχα αυτό το καλοκαίρι

Ποιος να το ξέρει;

Και ποιος να αντιληφθεί αφού ποτέ δε ρώτησε

Γίναμε αστέρια και πουλήσαμε

Τη γη και το νερό

Και όλο το φως από τον ήλιο που μας φώτισε

Θέλω να φύγουμε όπως φεύγει η παλίρροια

Και να ανεβαίνουμε σε παρατηρητήρια

Και εκεί να σε μεθάω και να σε έχω υπό επήρεια

Για να νικήσω, να μου πεις συγχαρητήρια

Πόσο ανάγκη είχα αυτό το καλοκαίρι δεν καταλαβαίνεις

Φέτος θα φύγω μια για πάντα μη με περιμένεις

Πώς να σ' ακούσω όταν σωπαίνεις;

Πόσο ανάγκη σε έχω αυτό το καλοκαίρι δεν καταλαβαίνεις

Στο χρώμα του ουρανού σου το ακατάστατο

Θα περπατήσω πάνω στην καυτή την άσφαλτο

Και θα χαθώ μες στο στενό και μη με περιμένεις

Πόσο ανάγκη είχα αυτό το καλοκαίρι δεν καταλαβαίνεις