Nisliani

გადაულახავ სიჩუმეს, ბინას ჩვენ შორის რომ დაიდებს

და როცა მოსაბეზრებელ საქმეს დილიდან ვაგრძელებთ ისევ

წინ არგადადგმულ ჩემს ნაბიჯებს, ამდენს რომ მაფიქრებს

მიაცამტვერებს ჩემს სიმშვიდეს, ამდენ ხანს რომ მაცოცხლებს

ნისლიანი დღისთვის დამამშვიდებელ, მიუწვდომელ ფიქრში ვმალავ

ჩვენს სურათებს, ჩვენს სურათებს

გაუკვალავ ბნელში მბჟუტავ ციმციმებს, წუთით რომ გვაძლევს სიმშვიდეს, ყალბ სიმშვიდეს

უკურნებელ, შეუმჩნეველ სენს, მე სისხლით სულ თან ვატარებ

უსხივოდ დარჩენილ ჩვენს სხეულებს, მზე სულ თავს რომ გვანატრებს

დაუფიქრებლად ნათქვამი ჩემთვის კარია, როცა ორივეს ერთი გვიხარია

უხილავი სამყაროს ბინადარია, როცა სიტყვა შენი მზის სადარია

შენს ზურგზე ნანახ სერიებს, ზედ გადადებულ თესლ ეფექტს

მზეში გამომწყვდეულ ღმერთს, არავინ ეტყვის ჩვენ შესახებ

როგორ უძლებენ სხვები ნეტავ ასეთ გულისცემას, ფეთქვას

ბოლოს მოგვიღებს ეს უძილობა და ვარსკვლავებად გადავიქცევით

ბოლოს მოგვიღებს ეს უძილობა და ვარსკვლავებად გადავიქცევით