Mia Kokkini Grammi

Το πρόσωπο μου έχω κρύψει με καπνό

Σε ένα ποτήρι πόσες λύπες να χωρέσω

Στα δυο σου χέρια τη ζωή μου είπες να δέσω

Και μ’ άφησες να πέσω

Το πρόσωπο μου παγωμένο και νεκρό

Σαν πέτρα που έμαθε τα δάκρυα να στεγνώνει

Απόψε ο έρωτας αφήνει το τιμόνι

Και 'γώ βαδίζω μόνη

Ποιος ουρανός, να μας χωρέσει και τους δυο

Ήρθε ο καιρός να κάνω κάτι πια και 'γώ

Τραβάω λοιπόν σ΄ όλα μια κόκκινη γραμμή

Σβήνω μια αγάπη που ‘χε λάθος διαδρομή

Αφού το θες ας είν’ αυτή η πιο μεγάλη μας στιγμή

Τραβάω λοιπόν σ΄ όλα μια κόκκινη γραμμή

Σβήνω μια αγάπη που ‘χε λάθος διαδρομή

Αφού το θες ας είν’ αυτή η πιο μεγάλη μας στιγμή

Το πρόσωπο μου ένα παράθυρο κλειστό

Λιωμένο σίδερο το σώμα όπου κι αν πιάσω

Εσύ που μ’ έκανες γυαλί να μη σκουριάσω

Γιατί ζητάς να σπάσω

Το πρόσωπο μου ένα μπαλκόνι σκοτεινό

Που εσύ δε τόλμησες ποτέ σου να κοιτάξεις

Μόλις θα φύγω τ’ άγγιγμα μου να μη ψάξεις

Μη με φωνάξεις

Ποιος ουρανός, να μας χωρέσει και τους δυο

Ήρθε ο καιρός να κάνω κάτι πια και 'γώ

Τραβάω λοιπόν σ΄ όλα μια κόκκινη γραμμή

Σβήνω μια αγάπη που ‘χε λάθος διαδρομή

Αφού το θες ας είν’ αυτή η πιο μεγάλη μας στιγμή

Τραβάω λοιπόν σ΄ όλα μια κόκκινη γραμμή

Σβήνω μια αγάπη που ‘χε λάθος διαδρομή

Αφού το θες ας είν’ αυτή η πιο μεγάλη μας στιγμή

Τραβάω λοιπόν σ΄ όλα μια κόκκινη γραμμή

Σβήνω μια αγάπη που ‘χε λάθος διαδρομή

Αφού το θες ας είν’ αυτή η πιο μεγάλη μας στιγμή