Tempestades de Sal

Nesta terra que fai testamento

Que acolle os lamentos e anima a olvidar

Infectada de sangue usureiro

Nesta terra que fai testamento

Que acolle os lamentos e anima a olvidar

Infectada de sangue usureiro

Caciques modernos, mecenas do mal

Vivo dentro dun monte de area

Tinguido de brea que non limpa o mar

Coa esperanza de tomar alento

Para ver o momento de nos libertar

Mais aínda seguimos aquí

A aturar tempestades de sal

Resistindo a violencia de mans

Desas serpes e cans que nos queren calar

Compañeiras nos soños do Edén

Unha illa no medio do mar

Que iluminan o loito máis negro

Que esquece o desterro e o medo a loitar

Cando as marcas se gravan a ferro

E a dor e a xenreira non deixan sorrir

As penurias van alén da fame

Falta a identidade que axuda a vivir

Só se calma o ruído da raiba

Coa forza que queima na gorxa ao berrar:

Queremos curar a fendedura

Olvidar a tristura e voltar comezar