Η κασέτα.

Ξύπνησα και τρίβω τα μάτια μου, καλημέρα

Τώρα πρέπει να 'μαι κάπου στα δέκα

Μάλλον είδα εφιάλτη γιατί νιώθω την εφίδρωση

Ελπίζω μες τη μέρα μου να μην έχει επίδραση

Από μικρός ένα κεφάλι γάμησε τα

Σα μια μπάλα που χτυπήθηκε με στέκα

Στο σπίτι μια πολυθρόνα, ένα γραφειάκι

Ένα παλιό κασετόφωνο και μια παλιά κασέτα

Αυτό εδώ είναι αφιερωμένο στους γονείς μου

Αυτή εδώ η κασέτα είναι η κασέτα της ζωής μου

Ακόμα περιμένω να κάτσουμε να μιλήσουμε

Ακόμα περιμένω να τα βρούμε να τα λύσουμε

Αυτές εδώ οι πληγές δεν ακουμπιούνται

Βρήκα τους φίλους μου στο πάρκο να τρυπιούνται

Τριγύρω αδιάφοροι το παίζουν πως λυπούνται

Μα τι έκανα εγώ να με θυμούνται

Είδα τα ναρκωτικά είδα τη βία και τα γήπεδα

Τους πιο βρώμικους μπάτσους στα κρατητήρια

Άρχισα να βλέπω αλλιώς τα όρια που αλήτευα

Στη φυλακή τα βλέπεις όλα επίπεδα

Έξω επικρατεί κακιά γλυκιά μου

Μέχρι να ξεμπλέξω είχα τα ψυχολογικά μου

Τώρα οι μπάτσοι ξέρουν την ταυτότητα μου απ' τη μάτια μου

Αναλλοίωτος στο χρόνο μαγκιά μου

Δε σήκωνα μύγα στο σπαθί μου τσακωνόμουν μ' όλους

Δεν άκουγα συμβουλές δεν είχα χρόνο για όλους

Δεν εμπιστεύομαι εύκολα μα κρατάω σφιχτά σα φυλαχτό

Απ' το πιο μικρό ως το πιο μεγάλο μυστικό τους

Κι ενώ πάντα θέλω κάτι παραπάνω

Μετανιώνω όποτε το παρακάνω

Στο σχολείο και στη δουλειά δε τα κάνα όλα καλά

Μα κοιτά πια μετά από αυτά τώρα τι κάνω

Τώρα που έλαμψα στον ουρανό σα φάρος

Τώρα που τον διασχίζω σα γλάρος

Τώρα που θες να 'σαι μαζί μου κουρσάρος

Τώρα σε χαιρετάω σα φαντάρος

Με ρώτησες πότε πως πήρα το θάρρος

Πώς ένιωθα όταν ήμουνα βάρος

Πώς έβγαλα από πάνω μου το άγχος

Πόσο σκεφτόμουν να με πάρει ο χάρος

Δε κοιτάς άμα ντραπώ ή το πόσο πονάω

Μόνο το ποσά θα πω και το πως αγαπάω

Όχι που θα στηριχτώ μα το πόσο θα στηρίξω

Και την ευχή και την κατάρα θα στη ρίξω

Για τον πρώτο και τον τελευταίο πιστό μου

Για όσους μπλέκονται στον ιστό μου

Αυτό εδώ το γραπτό είναι το μεγάλο ευχαριστώ μου

Είναι όσα προσευχόμουν στο χριστό μου

Μάνα πατέρα με συγχωρείς

Τώρα κατάλαβα κανείς ότι μπορείς

Μαθαίνεις με την πορεία όπως κι εμείς

Δεν είναι τόσο εύκολο να γίνετε γονείς

Παιδί μου πάρε τη σωστή απόφαση

Εδώ που ζούμε οι Ούννοι έκαναν απόβαση

Περιορίζουν τη νοημοσύνη και την όραση

Μα πλέον τους γαμάμε στην ακρόαση

Μένω δίπλα σου και στέκομαι βράχος

Οικογένεια φίλοι σωστό και λάθος

Διορθώνω και δαμάζω με πάθος

Κι ας ξέρω πως δε λειτουργεί κατά βάθος

Πώς αλλάζουν όλα αν κανείς ένα βήμα πίσω κοιτά

Πώς γεννάς διαμάντια απ' την πίεση και την πίκρα

Τελικά τι είναι νίκη και τι είναι ήττα

Τι νόημα έχει αν δε μοιραστείς την πίτα

Έτσι έμαθα κι εγώ να ζω χρονιά τη χρονιά

Απ' τη ζωή βγαλμένες μπάρες που λυγίζουν κορμιά

Πριν λίγο αναρωτιόμουνα αν πρέπει να αναφέρω

Πως αυτό εδώ όταν το 'γραφα με πήραν τα ζουμιά

Παίρνω μια ανάσα βλέπω καθαρά

Πρέπει να μιλήσω στα παιδιά

Το κεφάλι από την άλλη να γυρνά όπου παίζει βρωμιά

Και να έχει πάντα στόμα για όσους δεν έχουν μίλια

Τι είναι αγάπη, τι είναι ρουφιανιά, τι δίκαιο, τι άδικο και τι πραγματικά πονά

Να προσέχει με τα γούστα σ' ό,τι κάνει να 'χει μπέσα

Να 'ναι άγγελος στην κόλαση μας μέσα

Στα δύσκολα στα εύκολα μαζί θα μεγαλώσουμε μαζί λίγοι και αληθινοί γάμησε τα

Έχω ακόμα σπίτι το ίδιο κασετόφωνο

Απλά εγώ παίζω ανάποδα την κασέτα

Τώρα που έλαμψα στον ουρανό σα φάρος

Τώρα που τον διασχίζω σα γλάρος

Τώρα που θες να 'σαι μαζί μου κουρσάρος

Τώρα σε χαιρετάω σα φαντάρος

Με ρώτησες πότε πως πήρα το θάρρος

Πώς ένιωθα όταν ήμουνα βάρος

Πώς έβγαλα από πάνω μου το άγχος

Πόσο σκεφτόμουν να με πάρει ο χάρος

Δε κοιτάς άμα ντραπώ ή το πόσο πονάω

Μόνο το ποσά θα πω και το πως αγαπάω

Όχι που θα στηριχτώ μα το πόσο θα στηρίξω

Και την ευχή και την κατάρα θα στη ρίξω

Για τον πρώτο και τον τελευταίο πιστό μου

Για όσους μπλέκονται στον ιστό μου

Αυτό εδώ το γραπτό είναι το μεγάλο ευχαριστώ μου

Είναι όσα προσευχόμουν στο χριστό μου