Urras

Ξάπλα στο πάτωμα βλέμμα ψιλά

να ακούμε κομμάτια για έρωτες

πες μου ξανά για το τι σε πονά

τις πληγές και τα λογία που έκρυβες

Αν ήμουν κάπως θα με έπιανες;

Αν ήμουν δίσκος θα με άκουγες;

Αν ήμουν ξέρεις, θα έχυνες;

Αν ήμουν δίσκος θα έπινες;

Ρούφηξα τη ζέστη του Αυγούστου

για να έχω αν θελήσεις πλέον να σου δώσω

Μέρες σαν και αυτές που έχει κρύο στις ψυχές

όποτε άραξε δε θα χάρε δώσω

Είπα πως με νοιάζεις πριν σουρώσω

αυτό είναι για σένα που θα χώσω

Ζούμε πλέον τόσο όσο

νιώθω ακόμα άγχος λίγο πριν να σε ανταμώσω

Και έχω ένα θέμα με τα όρια

στενεύουν κάθε μέρα πιο πολύ τα περιθώρια

Ρωτάς αν είμαι εντάξει και δεν ξέρω ειλικρινά τι να απαντήσω

θα κάνω κρότο αν πρόκειται να σβήσω

Το σκέφτομαι, φοβάμαι να ρωτήσω

πως πήγε η βδομάδα σου σε βλέπω μαγκωμένη

Ανθίζουμε ανάμεσα σε κτήρια

σε αυτήν την κωμόπολη που μοιάζει καταραμένη

Κράτα με

δεν παλεύεται αυτός ο κόσμος αν μείνουμε μονοί

Δες με πως χορεύουν μαζί μου τα λογία και οι δρόμοι

Κοίτα με

δεν παλεύονται αυτές οι μέρες μα μένουμε εδώ

κοιτά πως θολώνουν οι κόσμοι από ένα λυγμό

Στα χειρόγραφα μιας αγκαλιάς θα γινώ ζωγραφιά

είμαστε ακόμη παιδιά, ίσως να ζούμε έστω αργά

Σε έχω φυλακτό τις νύχτες που η τέχνη ξαγρυπνά

κρατά τα ματιά ανοιχτά ίσως μαζί ονειρευτούμε ξανά

Δεν θα μπορούσαμε να λείπουμε από δω κι εμείς

είμαστε στίχοι που γεννήθηκαν στην μπάντα της σιωπής

Πες μου από τι ψάχνεις να κρυφτείς

να γινώ τέχνη για 'σένα κι εσύ το φως κάποιας αυγής

Απογοητεύσαμε τον κόσμο και τ 'αντίστροφο

σε μέρες που το κάθε τι μοιάζει πιο δύσκολο

Πώς να χωρέσουμε εδώ μέσα κάνει κρύο

κι απουσίες γίναν λόγοι να φαντάζει πιο αμφίδρομο

Έλα να σπάσουμε τα έπιπλα του σπιτιού μου

κάνοντας ερωτά πάνω τους

γιατί νιώθω πιο εύθραυστη από εκείνα τελευταία

Δεν έχω κάτι που να σ 'εντυπωσιάζει πια

μόνο δυο λέξεις λίγο ρούμι και παρέα

Κλείνω την αυλαία μένα θράσος

ένα θράσος που θύμισε λίγο αγάπη

από εκείνες τις παλιές, από αυτές

που για κάποιους ήταν λόγοι για να ζήσουν

μα για άλλους δεν θα 'ταν σημαντικές

Όταν πιάνουμε ταβάνι θα φλερτάρω με τον πάτο

με ξέρεις, δεν έχω μετρό και στο κάτω κάτω

αφού βγήκε συνεννόηση στον αστικό μας βαλτό

θα σε ψάχνω για να πάμε παρακάτω

Είμαι έκρηξη απόκτεινες που σ 'αρέσουν μα φοβάσαι

εγώ φοβάμαι αν φύγεις ενώ διπλά μου κοιμάσαι

και ξημεροβραδιάζομαι εδώ στα σκαλοπάτια σου

κλαίνε μαζί μου όταν δεν με θυμάσαι

Κράτα με

δεν παλεύεται αυτός ο κόσμος αν μείνουμε μονοί

Δες με πως χορεύουν μαζί μου τα λογία και οι δρόμοι

Κοίτα με

δεν παλεύονται αυτές οι μέρες μα μένουμε εδώ

κοιτά πως θολώνουν οι κόσμοι από ένα λυγμό

στα χειρόγραφα μιας αγκαλιάς θα γινώ ζωγραφιά

είμαστε ακόμη παιδιά, ίσως να ζούμε έστω αργά

σε έχω φυλακτό τις νύχτες που η τέχνη ξαγρυπνά

κρατά τα ματιά ανοιχτά ίσως μαζί ονειρευτούμε ξανά