Beni Yalnızlığa Verme

Ah, ne yaptıysan kendine,

Kendi kendine, derdin derdime

Bir dönüm noktasında yürüyorum

Ellerimi ceplerime soktum

Hem de gülüyorum kaygısızca

Düşlerimi çalanlarla yüz yüzeyim

Hesabımı görüyorum akılsızca

İçiyorum cebimdeki mataradan

Işığımı sömürüyor ayrılıklar

Daha da az acıtıyor zamanla

Bu geçmişimi öldürüyor karışımlar

Bir bakışın var kaç soruya bedel

İki karış uzaktasın oluyorum heder

İyi bakıp kucakladım koşuyorum hedef

Diri kalıp usanmadım yoruyor bu yeter

Konuşmadan anlaşalım soğuyorum beter

Gün ışığın öldürüyor doğuyorum gece

Fırsatını buluyorsun konuyorsun leşe

Yine de bu savaştayım soluyorum nefes

Ah, ne yaptıysan kendine

Kendi kendine, derdin derdime

Ah, ne yaptıysan kendine

Kaldım kendime, derdim kendimle

Ah, düşüp ıssızlara, derde

Ararım gökteki yıldızlar yerde

Sen, beni yalnızlığa verme

Ah, düşüp ıssızlara, derde

Ararım gökteki yıldızları yerde

Sen, beni yalnızlığa verme

Bir dönüm noktasında esir kinim

İçime çekiyorum rüzgarın serinliğini

Geriye dönmek istemiyorum ama

İleri gidebileceğimden de emin değilim

Önümde bin yıllık ölüm düşü

Giyinmiş alaca karanlıktan gelinliğini

Bilinmeyen bir okyanusun dibindeyim

Tanrı bile tahmin edemiyor derinliğini

Biliyorum bu savaşın doğruluğunu

Kibritimi çiziktirip içip gidip soruyorum cephe

Gençliğimin çalındığını

Kayıp cevapları biriktirip biriktirip

Koyuyorum cebe

Etrafımın sarıldığını

Bile bile inat ediyorum

Yavaşlayıp oluyorum hedef

Zafere dair umudum yok ama

yine de bu savaştayım soluyorum nefes

Ah, ne yaptıysan kendine

Kaldım kendime

Derdim kendimle

Ah, düşüp ıssızlara derde

Ararım gökteki yıldızları yerde

Sen beni yalnızlığa verme

Düşüp ıssızlara derde

Ararım gökteki yıldızları yerde

Sen beni yalnızlığa verme