พิพากษา (feat. TMIXZ)

ดูจากรูปความ งานนี้คงชนะยาก

มาเป็นผู้ตาม อ่านหมายว่าเราพลั้งพลาด

กลายเป็นลูกความ ตามหมายที่ได้นัดไว้

ถ้ายอมความ ตอนนี้เธอจะรับไหม

ดูจากข้อความ เป็นอีกครั้งละที่ได้ขึ้นคดี

ผ่านมามากมาย รายนี้นะใช่ว่าพึ่งจะมี

ติดเป็นข้อความขีดเขียน จะเอาให้ชัดไหม

ไม่ใส่ความ นี้คือคำที่ประทับไว้

อยากจะดึงดัน จะแก้ตัวอีกครั้ง

ศาลบอกให้คืนคำ คุณแก้มาตั้งกี่ครั้ง

คุณอ้อนศาลให้อ่อนไหวให้ใช้วิธีอ่อน

ยอมให้กอดไว้ มันจะต่างอะไรกับรูปคดีเหมือนปีก่อน

และที่แยกออกมาเป็น checklist

ยาวเป็นกระดาษ อ่านหมายจด คุณมีคดีที่ยากจะเช็ดทิ้ง

เงินในบัญชีมีไว้ อย่าใช้ มันยังมีสิทธิ์ช่วยใน set นี้

ว่าในคดีติดค้างคือศาลไม่รับคำร้องคนขี้แสดง

ไม่มีสิทธิ์การเพิ่มคะแนน

แต่ว่า แปปนึง ก่อน ได้ไหม

คือรู้ถ้าพูดว่า แค่ลืม คงไม่ไหว

หมดสิทธิ์ที่จะถาม ทำได้แค่เพียงอธิฐานไว้

หมดสิทธิ์จะแก้ตัวและนี่คือความฉัน

โอเคผมยอมรับ ข้อหาที่ผิดพลั้งและยอมต่อหน้าคดี

ผิดเป็นสิบครั้ง เธอผิดหวัง มาโดนคดีในมาตราที่สิบสอง

ภายในกฎหมายว่าด้วยการดูแล และแคร์สุภาพสตรี

รู้ ฉันก็เลยต้องยอมรับข้อหา ที่ผิดพลั้งและยอมต่อหน้าคดี

ผิดที่ติดฝัน จนล่วงเลย ล่าช้า จนแทบไม่เคยเลย

ที่แคร์กับเธอเอาเวลาให้ฝัน จนเผลอไม่แลสุภาพสตรี

จบมันก่อน เช้าว่าไง เเล้วเเต่เธอละกัน

เเละเธอ อย่าชักช้า มากมาย

เหมือนว่าเธอได้รำ

ก่อนไปขึ้นศาลทนาย

ได้สาธยายว่า

คู่กรณีมาเเล้ว ขอโทษได้เปล่า

สำหรับความผิดที่ทำ

มันเป็นอดีตที่พลั้ง

น้อยใจก็คงไม่ดี ความจริง

มันก็คือไอเรามันผิดซ้ำ

น้ำตาที่ออกไว้ทีหลัง

คำสั่งศาลตอกไว้ที่ฉัน ไง

ใครบอกไม่ช้ำใจ

มันเคยเป็นเราที่เธอเลือกเลือกฝากใจ

เเต่ทำไมตอนนี้ตัวเธอเลือกเดินผ่านไป

ผมมันยุ่งมันเหยิงเหมือนตอนไปเดินป่าไว

ถ้าเกิดผมนะไม่มีเธอเเล้วผมจะเติมกับใคร

เคย take a show อยู่กับเธอไปจนค่ำ

สิ่งที่ไม่เป็นเราช่วยกันไปจนช่ำ

ชีวิตมันยาว เเต่ว่าบางเรื่องราว

เธอก็ดันไม่จำ ทำให้ความจำมันสั้น

ผมไม่ได้มีเครื่องประดับ

คนที่จะมารู้จักเขาก็เริ่มจากศูนย์

รักเธอที่สุดเชื่อปะละ

จะปั้นหน้ายิ้มที่สุดอะ

เเม้ว่าจะอย่างฉุน

พยายามตั้งคำถามเลยปะละ

ถ้าบางเรื่องได้ยินจริงๆ

เอามาจากหู

พฤติกรรมเธอเหมือนด่า

เธอเหมือนขำ

เเค่ตอนท้ายไม่เหลือฉัน

เเละขอโทษเธอเป็นอย่างสูง

โอเคผมยอมรับ ข้อหาที่ผิดพลั้งและยอมต่อหน้าคดี

ผิดเป็นสิบครั้ง เธอผิดหวัง มาโดนคดีในมาตราที่สิบสอง

ภายในกฏหมายว่าด้วยการดูแล และแคร์สุภาพสตรี

รู้ ฉันก็เลยต้องยอม รับข้อหา ที่ผิดพลั้งและยอมต่อหน้าคดี

ผิดที่ติดฝัน จนล่วงเลย ล่าช้า จนแทบไม่เคยเลย

ที่แคร์กับเธอเอาเวลาให้ฝัน จนเผลอไม่แลสุภาพสตรี

สุดท้ายฉันขอยินยอมต่อหน้าคดี