Lyrics

สุดท้ายแล้วเราจะลืมทุกคำตอบ
ลืมทุกคนที่รออยู่
สุดท้ายแล้วเราจะลืมความอุ่นจากการกอด
ลืมรสชาติจากการจูบ
สุดท้ายแล้วเราจะลืมทุกคำปลอบ
ลืมทุกคำขู่
ลืมว่าเราเป็นแค่ไอ้คนกระจอก
ที่พร่ำบอกให้เวลาหยุด
สุดท้ายแล้วเราจะลืมคนที่ควรลืม
แล้วยังเสือกลืมคนที่ควรจำ
ลืมเรื่องที่ละเลยมาตลอดเวลา
แต่รู้ตัวตลอดเวลาว่าควรทำ
ลืมคนที่เราเบนหน้าหนี
แล้วรู้ตัวอีกทีว่าควรฟัง
สุดท้ายแล้วเราจะลืมทั้งคนที่เยินยอเรา
แล้วพออีกวูบเดียว เดินไม่นานเกินรอ
ก็ลืมคนที่เกลียดเราซะเข้ากระดูกดำ
ลืมเพลงที่เคยชอบฟัง
ลืมหนังที่เคยชอบดู
ลืมคนใจร้าย
ที่ตอนสุดท้ายแม่งก็ไม่ชอบกู
สุดท้ายแล้วเราจะลืมความทรมาน
การร้องไห้ น้ำตาที่ซับ
รวมไปถึงลืมสิ่งดี ๆ ที่เคยได้รับ
ยังอยากจะยืนยันคำเดิมจริง ๆ หรือเปล่า
ถ้าสุดท้ายแล้วเราได้ลืมสิ่งที่อยากจะลืม
เมื่อความทรงจำมันหมดเวลาให้ยืม
เธออยากจะคืนจริงๆ หรือเปล่า
อยากจะลืมจริง ๆ หรือเปล่า
หรืออยากลืมแค่เป็นครั้งเป็นคราวหรือเปล่า
ความทรงจำแสนสั้น
ชีวิตแม่งก็สั้นไม่ต่างกันเท่าไหร่
แต่เมื่อพ้นผ่านข้ามคืนการลืม
คือจุดเริ่มต้นของการจำครั้งใหม่
สิ่งที่น่ายินดีของความทรงจำ คือยังจำได้ว่าเคย
สิ่งที่น่ากลัวที่สุดของมัน คือมึงจดจำอะไรไม่ได้เลย
สุดท้ายแล้วเราจะลืมทุกสิ่ง
สุดท้ายแล้วเราจะทิ้งทุกอย่าง
กลิ่นหอมของความทรงจำ
สลายเป็นสีเจือจาง
แค่เพียงไม่นานถูกลมพัดลอยผ่านไป
เมื่อนกพิราบสยายแย้มปีก
ทุกสิ่งที่เคยได้ยินจะค่อยๆ จาง
อ้อมกอดที่เคยสัมผัสจะหายไปในพริบตา
สักวันเราคงถูกลืมเลือนไม่ต่างกัน
มองดูที่ที่เคยใช้เวลา
มองดูที่ที่เป็นที่ประจำ
มองดูที่ที่เคยไปด้วยกัน
มองดู แล้วก็รู้สึกแปลก ๆ
Man, a lot of that we had done
แม่ง A lot of time I got drunk
Damn, a lot of truth ที่กูปฏิเสธ
ทุกครั้งกูยังเจ็บ ด้วยสาเหตุอีกเป็นพัน
ในทุกวันยังคิด ว่าจริง ๆ กูควรจะยืนได้แล้ว
จริง ๆ กูควรจะออกจากความขมขื่นได้แล้ว
จริง ๆ กูควรจะหยุดเกาผื่นของคืนก่อน ๆ ได้แล้ว
วันที่ไม่มีใครให้เถียงจริง ๆ
กูยังจำเสียงแม่ปลุกให้ลุกขึ้นตื่นได้แล้ว
แม่บอกว่า ลูกจะยังต้องเจอเบอร์ที่ยังต้องจำ
โลกมีกฎที่มันโคตรไม่ยุติธรรมอยู่ข้อหนึ่ง
คือมึงจะจำได้เฉพาะสุขที่สุด ทุกข์ที่สุด
การพบเจอ จากลา ยิ้มกว้าง
การเล่นตลกของโชคชะตา
และการหักหลังบ้า ๆ จากคนรอบ ๆ มึง
โลกเล่นสมองมึงอย่างละโมบ ด้วยคำว่าสำคัญ
มึงจงจำ มึงจำ มึงจำ มึงใส่กะโหลก
ความสัมพันธ์ ความสำเร็จ
จบและเจ็บตามอัตภาพ
อย่าฝืนกฎของธรรมชาติ
มันไร้ประโยชน์
สิ่งที่เราลืม หรือจดจำไว้
สุดท้ายจะถูกกลืนในกาลเวลาไป
หากแม้นอยากลืมหรือจำมากเพียงไหน
สุดท้ายก็คงไม่เหลือความหมายใด
ในจักรวาลอันกว้างใหญ่
สุดท้ายแล้วเราจะลืมทุกสิ่ง
สุดท้ายแล้วเราจะทิ้งทุกอย่าง
กลิ่นหอมของความทรงจำ
สลายเป็นสีเจือจาง
แค่เพียงไม่นานถูกลมพัดลอยผ่านไป
เมื่อนกพิราบสยายแย้มปีก
ทุกสิ่งที่เคยได้ยินจะค่อย ๆ จาง
อ้อมกอดที่เคยสัมผัสจะหายไปในพริบตา
สักวันเราคงถูกลืมเลือนไม่ต่างกัน
สุดท้ายมันก็เท่านั้นเอง
Written by: Apichai Tragoolpadetgrai, Auttakorn Deachmak
instagramSharePathic_arrow_out