Niets Nog Wat Het Was

Vanochtend werd ik wakker

Met de regen op het raam

En één klein, kort momentje dacht ik

Ze heeft haar regenjas toch aan

Ze zal toch niet vertrokken zijn

Zomaar in een trui

Ze zal hopelijk toch zo slim geweest zijn

Om te schuilen voor die bui

En telkens weer, mokerslag, plots het besef

Hard en koud als glas

Telkens weer kapot gaan want

Diep vanbinnen weten dat

Niets wordt ooit nog wat het was

Ik zie haar in de wolken

In de bloemen op het plein

In elke man of vrouw

Die klein en breekbaar durft zijn

Ik hoor haar

In het ritselen van de bladeren

Van de wilgen langs de wei

En als er zomaar plots een vogel fluit

Dan denk ik

Dat is zij

Telkens weer, mokerslag, plots het besef

Hard en koud als glas

Telkens weer kapot gaan want

Diep vanbinnen weten dat

Niets wordt ooit nog wat het was

En telkens weer kapot gaan want

Diep vanbinnen weten dat

Niets wordt ooit nog wat het was

M’n regenjas, m’n laarzen

Langs de Schelde loopt een pad

Er staat een bankje bij het water

En daar zie je

De torens van de stad