bij het pad achter het kerkje, waar de wilde bramen staan staat een steen zoals zovelen, zonder datum, zonder naam het verhaal is nooit vergeten, voor eeuwig ligt hij daar een verdwaalde stille jongen, van amper twintig jaar
hij had gedanst, hij had gedronken, stond te praten in een kroeg met het meisje van de winkel toen iemand aan hem vroeg durf je te vechten voor de vrijheid, ben je een lafaard of een man en nog tollend van de whiskey meldde hij zich aan
zeg tegen ma dat we gaan winnen, zeg haar dat het goed zal gaan dat als ik terugkom tegen kerstmis, dat ze spaghetti voor me maakt achtentwintigduizend jongens werden die avond uitgezwaaid door de ministers en de hitsers en de handelaars in haat
op een ochtend vlak voor kerstmis kwam de vijand heel dicht bij het was een kleine bleke jongen en net zo bang als hij niemand weet waaraan ze dachten, maar ze schoten op elkaar met de tranen in hun ogen en amper twintig jaar
in de stilte zong een merel, in de heuvels lagen daar de verloren dode zonen als broeders naast elkaar
ze hielden van een bord spaghetti en van dezelfde muziek in hun handen de geweren uit dezelfde fabriek
bij het pad achter het kerkje waar de wilde bramen staan staat een steen zoals zovelen, zonder datum, zonder naam
