รจนาเอย

เออเออ เอิงเอย

เออเออ เอิงเอย

ย่างย้ำฝ่าดงพงพี

ก้าวข้ามผ่านทิวาราตรี

มีดอกไม้สีแดงทัดหู

ผิวก็คล้ำดำดูไม่น่ามอง

ผมก็หยิกดั่งคนป่าซาไก

ปากดันแดงดังลูกแตงที่สุกในดง

เครื่องทรงก็นุ่งสีแดงช่างน่าขัน

มองยังไงกันนะมันก็ไม่เหมือนคน

โอ้เจ้าเงาะรอนแรมจะออกจากป่า

มุ่งสู่พาราเพื่อเสี่ยงคู่จากลูกเจ้าเมือง

เลื่องลือโฉมทั้งเจ็ดธิดางามดั่งนางฟ้า

แข่งกับบรรดาเจ้าชายร้อยหัวเมือง

คิดไปแล้วช่างเป็นเรื่องน่าขัน

ชะเออ เอิงเอย

แต่แล้วดั่งเทวดาท่านปั้นแต่ง

เจ้าหญิงทั้งหกได้คู่สมใจ เหลือคนสุดท้อง

แม่รจนา ชะเอิงเอย

ไม่มองเจ้าชายแต่เห็นเงาะเป็นทอง

เสี่ยงมาลัยเพื่อฝากชีวิต คงเป็นฟ้าลิขิต

ให้เกิดมาเพื่อได้เป็นคู่ครอง

ข้างนอกไม่สวยแต่ข้างในเป็นทอง

ถึงใครไม่มอง แต่ฉันจะมอง

มองแค่เธอ รจนาเอย

เออเออ เอิงเอย

เออเออ เอิงเอย

โอ้เจ้าเงาะรอนแรมจะออกจากป่า

มุ่งสู่พาราเพื่อเสี่ยงคู่จากลูกเจ้าเมือง

เลื่องลือโฉมทั้งเจ็ดธิดางามดั่งนางฟ้า

แข่งกับบรรดาเจ้าชายร้อยหัวเมือง

คิดไปแล้วช่างเป็นเรื่องน่าขัน

ชะเออ เอิงเอย

ชะเอ่อ เอิงเอย

แต่แล้วดั่งเทวดาท่านปั้นแต่ง

เจ้าหญิงทั้งหกได้คู่สมใจ เหลือคนสุดท้อง

แม่รจนา ชะเอิงเอย

ไม่มองเจ้าชายแต่เห็นเงาะเป็นทอง

เสี่ยงมาลัยเพื่อฝากชีวิต คงเป็นฟ้าลิขิต

ให้เกิดมาเพื่อได้เป็นคู่ครอง

ข้างนอกไม่สวยแต่ข้างในเป็นทอง

ถึงใครไม่มอง แต่ฉันจะมอง

ข้างนอกไม่สวยแต่ข้างในเป็นทอง

ถึงใครไม่มอง แต่ฉันจะมอง

มองแค่เธอ แม่รจนาเอย

เออเออ เอิงเอย

เออเออ เอิงเอย

เออเออ เอิงเอย

เออเออ เอิงเอย