ภาพถ่ายวันวาน (1920)

เรื่อง‍ราวแห่งความ‍รักครั้ง‍หนึ่ง

ที่เปื้อนด้วยรอย‍ยิ้มและมีน้ำ‍ตาให้กับ‍มัน

หากเปรียบดั่งดวง‍ดาว คงสวย‍งาม

ประดับ‍ประ‍ดาด้วยเรื่อง‍ราวที่คิด‍ถึง

หากเปรียบ‍ดั่งฤดู‍กาลที่เหงา‍ใจ

เธอคือลมที่ฉันคิด‍ถึงในหน้า‍ร้อน

ไอ‍อุ่นในทุก‍คราที่ฉันเคยได้‍วอน‍ขอ

ในวันที่ฝน‍พรำ‍นั้นทำ‍ให้ฉันเปียก‍ปอน

ได้โปรด‍เถิด ให้‍ฉันหนีไปจากตรง‍นี้

จากความ‍ทรง‍จำแสน‍ดีที่ฉันยัง‍คงเก็บ‍เอา‍ไว้

ได้‍โปรด‍เถิด ให้‍ฉันหาย‍ไปกับ‍เวลา

เพราะเธอยังอยู่ตรง‍นี้ที่‍เดิม ไม่‍เคยลา‍จาก

เป็นดอก‍ไม้ที่งด‍งาม ผู้‍แสนพร่าง‍พราว

ที่ยังคอยอยู่ในดาวมืด‍ดำที่ดูว่าง‍เปล่า

ยังมีฉันคอยดู‍แล ไม่‍เคยเลือน‍จาง‍หาย

เรื่อง‍ราวแห่งความ‍รักครั้ง‍ใด

ที่ถูกซ่อน‍เก็บ‍ไว้แม้‍วัน‍เวลาได้ผ่าน‍มา

ภาพถ่ายในวัน‍วานถูก‍ขีด‍เขียนด้วยปาก‍กา‍ฝัน

ว่าจะมี‍กันและ‍กันอยู่ตรง‍นี้ตลอด‍ไป

หากเปรียบ‍ดั่งฤดู‍กาลที่เปลี่ยน‍ผัน

เธอยังคงเป็นลมที่ฉันคิด‍ถึงในหน้า‍ร้อน

ไอ‍อุ่นในทุก‍คราที่ฉันเคยได้‍วอน‍ขอ

และเธอเปรียบ‍ดั่งฝน‍พรำที่ทำ‍ให้ฉันเปียก‍ปอน

ได้โปรด‍เถิด ให้‍ฉันหนีไปจากตรง‍นี้

ไปยังดิน‍แดนแสน‍ไกลที่ไม่‍มีเธออยู่ใน‍นั้น

ได้โปรด‍เถิด ให้‍เธอหาย‍ไปกับ‍เวลา

เพราะเธอยังอยู่ตรง‍นี้ที่‍เดิม ไม่‍เคยลา‍จาก

เป็นดอก‍ไม้ที่งด‍งาม ผู้‍แสนพร่าง‍พราว

ที่ยังคอยอยู่ในดาวมืด‍ดำที่ดูว่าง‍เปล่า

ยังมีฉันคอยดู‍แล อยากพบเธออีก‍ครั้ง

เพราะทุกความ‍รักใด ๆ

ที่เคยมี‍กันจะงด‍งามและตรึง‍ติด‍ใจ

พร้อมทิ้งรอย‍น้ำ‍ตา ความ‍สุข

ซ่อนเก็บ‍ไว้ผ่านเรื่อง‍ราว

ที่เราเคยโอบ‍กอดกัน เต้น‍รำใต้แสง‍ดาว

พราวซิบบอกรัก‍กันด้วยเสียง‍เพลง

บท‍กวีแห่งรักที่เราได้เขียน‍เอง

ซ่อนเก็บ‍ไว้ให้เป็นดั่งวัน‍วาน