Strach

Tak trudno zabić w sobie strach

Mówił mi zgubisz się

Po co wybierasz te drogę

Wciąż nie mógł pojąć, że

Wiem w która stronę mam iść

I choć zamykał drzwi

Ja docierałem do wyjść

Już nie mów nic

Wiem jak mam żyć

Zacznę od wersów na osłodę

Tyle pięknych chwil podarowałeś mi

Ale, please, kilka z nich chcę zapomnieć

Nie zasłużyłem na nagrodę

Taki prosty gest, a bez niej czułem się

Jakbym wciąż biegał wprost za ogonem

I wiem, że nie powinienem tak się żalić

By nie ranić, ale chwalić, błogosławić

Żeby żyć spokojnie

Tak trudno zabić w sobie strach

Mówił mi zgubisz się

Po co wybierasz te drogę

Wciąż nie mógł pojąć, że

Wiem w która stronę mam iść

I choć zamykał drzwi

Ja docierałem do wyjść

Już nie mów nic

Wiem jak mam żyć

A ty oceniałeś to co robię

Teraz czuje się jak mały zbity pies

Który wciąż zamiast gryźć, chowa głowę

Ty dobrze grałeś swoja rolę

Ja teraz mówię źle, nawet gdy jest okej

Przecież wiem, mam jak ty, tak się bronię

I nie myśl, że dziś wypowiadam wojnę

Ale wolę byś doceniał, nie oceniał

I dał żyć spokojnie

Tak trudno zabić w sobie strach

Mówił mi zgubisz się

Po co wybierasz te drogę

Wciąż nie mógł pojąć, że

Wiem w która stronę mam iść

I choć zamykał drzwi

Ja docierałem do wyjść

Już nie mów nic

Wiem jak mam żyć