Jaskółka uwięziona

Jaskółka czarny sztylet, wydarty z piersi wiatru

Nagła smutku kotwica, z niewidzialnego jachtu

Katedra ją złowiła w sklepienia sieć wysoką

Jak śmierć kamienna bryła

Jak wyrok naw prostokąt

Jaskółka błyskawica w kościele obumarłym

Tnie jak czarne nożyce lęk, który ją ogarnia

Jaskółka siostra burzy, żałoba fruwająca

Ponad głowami ludzi, w których się troska błąka

Jaskółka znak podniebny jak symbol nieuchwytna

Zwabiona w chłód katedry przestroga i modlitwa

Nie przetnie białej ciszy pod chmurą ołowianą

Lotu swego nie zniży nad łąki złotą plamą

Przeraża mnie ta chwila, która jej wolność skradła

Jaskółka czarny brylant wrzucony tu przez diabła

Na wieczne wirowanie, na bezszelestną mękę

Na gniazda nie zaznanie, na przeklinanie piękna

Na wieczne wirowanie, na bezszelestną mękę

Na gniazda nie zaznanie, na przeklinanie piękna

Na gniazda nie zaznanie, na przeklinanie piękna