Ta Xechno

Το χιόνι αγκαλιάζει το βουνό δίχως ίχνη, δίχως φωνή

Βασίλισσα σε έναν θρόνο από πάγο και σιωπή

Είναι η σιωπή που ουρλιάζει, πόνο αναζητά

πως να κρατηθεί μέσα μου βαθιά;

Κανείς να μην υποψιαστεί,

θα' μαι η καλή που ξέρουν μια ζωή

Να μη χαθεί το μυστικό, μα, είναι γνωστό

Και ξεχνώ, τα ξεχνώ, και πίσω δεν κοιτώ

Τα ξεχνώ, προχωρώ, τη ζωή μου ξεκινώ

Φτάνει πια, κόβω το σκοινί

κι ας παγώνει η γη,

το κρύο τη καρδιά μου δεν την ενοχλεί

Στην απεραντοσύνη όλα φαίνονται μικρά

τώρα οι φόβοι κι οι ενοχές μου δεν με εξουσιάζουν πια

Καιρός να μάθω ό, τι μπορώ, τα όρια μου εγώ τα ξεπερνώ

αν βγω απ' αυτή τη φυλακή, μου αρκεί

Και ξεχνώ, τα ξεχνώ, γίνομαι ένα με τον ουρανό

Και ξεχνώ, τα ξεχνώ, το δάκρυ συγκρατώ

Είμαι εδώ, ελεύθερη,

ας παγώσει η γη

Η δύναμή μου σκίζει, πέφτοντας, τη γη

Ψυχή που αναβλύζει σαν γλυκού νερού πηγή

Σαν έκρηξη, μια σκέψη λιώνει τα βουνά

Θολό μου παρελθόν, τα λέμε, άντε γεια

Και ξεχνώ, και ξεχνώ, στα παλιά πίσω δεν γυρνώ

Τα ξεχνώ, χαιρετώ το νέο μου εαυτό

Ζωντανή σαν ανατολή

κι ας παγώνει η γη,

το κρύο τη καρδιά μου δεν την ενοχλεί