เผลอไป

ดึกแล้วเราก็ยังไม่กลับ นอนเราก็นอนไม่หลับ

เกือบจะเวลาเช้า ในคืนที่เหน็บหนาว

คุยกันถึงเรื่องเก่า ๆ วันที่เราไม่เหลือใคร

เย็นมือคล้าย ๆ มันสั่น มองเธอแล้วใจยังหวั่น

กอดสักทีได้ไหม แต่ก็ข่มใจไว้

ความจริงฉันคงไม่กล้า ปล่อยให้มันผ่านพ้นไป โน

และช่วงเวลา ไม่รู้อะไร

ที่มากดดันให้ฉันได้เฉลยในใจ ไม่กล้าจะเอ่ย

ให้ฉันได้พูดไปอย่างนั้น

ว่าฉันนั้นรักเธอ ก็ปากมันเผลอไป

อยู่ในเวลาที่สองเราอ่อนไหว

เลยตัดสินใจพูดคำว่ารัก

และฉันไม่รู้ตัว ได้แต่ยอมรับมัน

เก็บคำบางคำซ่อนไว้ว่าใจฉันนั้นรักเธอ

ฉันเผลอออกไป

ต่อให้มองเธอเท่าไรไม่เบื่อ คุยกันเหมือนเราเป็นเพื่อน

กอดสักทีได้ไหม แต่ก็ข่มใจไว้

เอาจริง ๆ ฉันคงไม่กล้า ปล่อยให้มันผ่านพ้นไป โน

และช่วงเวลา ไม่รู้อะไร

ที่มากดดันให้ฉันได้เฉลยในใจ ไม่กล้าจะเอ่ย

ให้ฉันได้พูดไปอย่างนั้น

ว่าฉันนั้นรักเธอ ก็ปากมันเผลอไป

อยู่ในเวลาที่สองเราอ่อนไหว

เลยตัดสินใจพูดคำว่ารัก

และฉันไม่รู้ตัว ได้แต่ยอมรับมัน

เก็บคำบางคำซ่อนไว้ว่าใจฉันนั้นรักเธอ

ฉันเผลอออกไป

ว่าฉันนั้นรักเธอ ก็ปากมันเผลอไป

อยู่ในเวลาที่สองเราอ่อนไหว

เลยตัดสินใจพูดคำว่ารัก

และฉันไม่รู้ตัว ได้แต่ยอมรับมัน

เก็บคำบางคำซ่อนไว้ว่าใจฉันนั้นรักเธอ

และฉันก็เผลออีกครั้ง

ฉันรักเธอ

ฉันเผลอออกไป