แปรผกผัน

เหม่อมองอาทิตย์ที่ลับขอบฟ้ากว่าจะหมุนไป

ความเหงากับวันเวลาก็แปรผันตรงกันไป

ยิ่งนานเท่าไร ยิ่งเหงา

หลับตา นอนคิดอยากรู้ปัญหา อยากจะเข้าใจ

ความรักกับวันเวลาแปรผกผันกันหรือไง

ยิ่งนานเท่าไร รักยิ่งน้อยลง

เหตุใดความรักที่ล้นดวงใจ

ลดจนลบเลือนไป

ทุกคืนยังรอว่าเธอจะกลับมาไหม

กลับเป็นความเหงารุมเร้าดวงใจ

เหงามันหนาวเกินไป

ฉันขอให้เธอรักฉันอีกครั้งได้ไหม

เหม่อมองอาทิตย์ที่ลับขอบฟ้ากว่าจะเข้าใจ

ความรักจะแปรผกผันกับความเหงาในหัวใจ

ยิ่งรักเท่าไร เหงายิ่งน้อยลง

หลักการ ความรักกับช่วงเวลาและความเหงาใจ

เรียงร้อยเป็นสมการ การแปรผันแทนค่าไป

มีใครเข้าใจสิ่งนั้น

สุดท้ายจะคิดหลักการจากไหนก็ไม่สำคัญ

วันนั้นที่เธอจากไป มีทางไหนแก้ไขมัน

หลักการร้อยพัน ไม่มีคำตอบ

เหตุใดความรักที่ล้นดวงใจ

ลดจนลบเลือนไป

ทุกคืนยังรอว่าเธอจะกลับมาไหม

กลับเป็นความเหงารุมเร้าดวงใจ

เหงามันหนาวเกินไป

ฉันขอให้เธอรักฉันอีกครั้งได้ไหม

เหม่อมองอาทิตย์ที่ลับขอบฟ้ากว่าจะเข้าใจ

ความรักจะแปรผกผันกับความเหงาในหัวใจอย่างนั้น

ยังรออยู่ทุกวัน

ถ้าเธอรักกัน ฉันไม่เหงาเลย

ถ้ายังรักกัน ฉันไม่เหงาเลย

ตอนเรารักกัน ฉันไม่เหงาเลย

ตอนเรารักกัน ฉันไม่เหงาเลย