Enea Ogdoa

Συννεφιασμένη Κυριακή, σχεδόν πενήντα χρόνια,

αποσκευές και φυλακή, σε πλοία και βαγόνια.

Της μετανάστευσης σκιά, Σικάγο, Βερολίνο,

με δυο τσιγάρα δανεικά και κλάμα από κλαρίνο.

Ότι έχω πάρει από της μάνας μου τα μάτια,

σκόνη και στάχτη και ζωή σε δυο κομμάτια.

Ότι θυμάμαι απ του πατέρα μου τον ήχο,

εννέα όγδοα στης Καισαριανής τον τοίχο.

Συννεφιασμένη Κυριακή, σχεδόν πενήντα χρόνια,

εγώ εδώ κι η Ελλάδα εκεί, να πέφτει από μπαλκόνια.

Φωτογραφία μιας ζωής, στη μέση στο σαλόνι,

σαν τους φυγάδες που κανείς ποτέ τους δε γλιτώνει.

Ότι έχω πάρει από της μάνας μου τα μάτια,

σκόνη και στάχτη και ζωή σε δυο κομμάτια.

Ότι θυμάμαι απ του πατέρα μου τον ήχο,

εννέα όγδοα στης Καισαριανής τον τοίχο.

Ότι έχω πάρει από της μάνας μου τα μάτια,

σκόνη και στάχτη και ζωή σε δυο κομμάτια.

Ότι θυμάμαι απ του πατέρα μου τον ήχο,

εννέα όγδοα στης Καισαριανής τον τοίχο.