Latarnie

Równolegle z linią wody

Ramię w ramię z brzegiem

Seminarzystka szła lirycznie

Na wpół żartem trochę biegiem

Skończyła wiek pobożny

I klasę fortepianu

Kiedy niebo brzegiem zakołowało

A woda spłynęła sercu melodią znaną

Jesteśmy tu prawie nadaremnie

By przeżyć co było przed nami

Wzbić się i upaść dla przyszłych

Pokoleń być latarnikami

Jesteśmy tu prawie nadaremnie

By przeżyć co było przed nami

Wzbić się i upaść dla przyszłych

Pokoleń być latarnikami

Przyroda sprzyja głowie

A spacer urodzie

Szkoda, że morze nie jest flakonem perfum

A dzień eukaliptusowym bulwarem

Wieczorem seminarzystka w obłok

Zaćmiony wchodzi

Takie to już życie zgaszone w kamforze

Do zatonięcia w pamiętniku zgonów i urodzeń

Być czy nie wiedzieć

Oto jest pytanie

Jesteśmy tu prawie nadaremnie

By przeżyć co było przed nami

Wzbić się i upaść dla przyszłych

Pokoleń być latarnikami

Jesteśmy tu prawie nadaremnie

By przeżyć co było przed nami

Wzbić się i upaść dla przyszłych

Pokoleń być latarnikami

Być czy nie wiedzieć

Oto jest pytanie

Być czy nie wiedzieć

Oto jest pytanie

Jesteśmy tu prawie nadaremnie

By przeżyć co było przed nami

Wzbić się i upaść dla przyszłych

Pokoleń być latarnikami

Jesteśmy tu prawie nadaremnie

By przeżyć co było przed nami

Wzbić się i upaść dla przyszłych

Pokoleń być latarnikami

Jesteśmy tu prawie nadaremnie

By przeżyć co było przed nami

Wzbić się i upaść dla przyszłych

Pokoleń być latarnikami

Jesteśmy tu prawie nadaremnie

By przeżyć co było przed nami

Wzbić się i upaść dla przyszłych

Pokoleń być latarnikami